aramizdan gocusunun 1. yilinda asagidaki satirlari yazmistim
'ah kazım ah
92 yılında Ali ile kurdukları grup Çağdaş Sanat Atölyesi (ÇSA) bünyesindeydi. ÇSA ise kökleri kazlıçeşmeye dolayısıyla deri işçilerine dayanan bir sanat atölyesiydi. ilk çalışmalarına zeytinburnunda başlamışlardı. isimleri henüz Dinmeyen değildi. aynı siyasi çevrenin havasını soluyorduk. klasiktir. her siyasi çevrenin bir sanat çevresi ve buna bağlı müzik, tiyatro grupları olmazsa olmazdı. onlarda bizim olmazsa olmazlarımızdı. grev, direniş ziyaretlerimizde, gecelerimizde mezarbaşı anmalarımızda gözlerimiz onları arardı. arardı aramasına ama onlar kendi kafalarına göre takılırlardı. biz onlardan daha sert, militan marşlar, devrimciliğimizi pekiştirecek parçalar beklerken onlar daha içli, duygusal ve düzenlemesi yerli yerine oturmuş parçalar çalarlardı. en ileri gittikleri parça 'direniş marşı' ve 'kavganın ortasında'yken biz onlardan yeni bir grup yorum çıkışı bekliyorduk.
siyaset sanat çatışması kendimizi en özgün gördüğümüz anlarda bizi her tarafımızdan hançerledi. beyoğluna toplu göç akımında ÇSA'da yolunu tutmuştu. tepkiliydik, öfkeliydik. niye sınıfın içinde değilde barların içinde bir sanat çalışması? kafamız almıyordu. en tepkililerimiz öfkelerini uç noktalara kadar götürmüşlerdi. ali, kazım, gürsel gönül bağlarımız yavaş yavaş kopuyordu. boğaziçi üniversitesindeki bir şenlikten sonra dönerken sahne performansı üzerine konuşurken kazımla o rock yapmak istediğini anlatırken ben ona halkın müziğinden bahsetmeye çalışıyordum. ama ne kadar ilginçtirki evde led zepplin vazgeçilmezimdi.
direne direne albümlerini yaptılar. bizim siyasetin grubununda bir kaseti olmuştu en sonunda. ama yorum, ekin, kutupyıldızının yanında biraz sönük kalmış gibiydi. birde zuğaşi berepe albümü.
velhasıl ayrılık rüzgarları 95-96 yılllarında nice tarlayı yerle yeksan etti. bizde kökümüzden budanmış gibi ne yapacağımızı bilmeden ortada dolanıyorduk. merkez kendinden olmayana tavrını koyuyordu. demir cubuklar kazım'ı, ali'yi, gürsel'i ararken baska bir ali'de bedenlendi.
en son evelsi yıl çok katılmak istediği ama katılamadığı geleneğe ait bir yemeğe telefonla bağlandığında birkaç isim kendisine sayıldığında gülerek 'ooo beni kanser edenlerin hepsi oradaymış' diye dalgasını geçmişti.
ah kazım ah
affet bizi'
sicak mi sicak bir yaz gunu antalyadan tatilden donerken afyon civarinda geldi haberi. 1 hafta kalmistik antalyada. giderken yine gazetede haberini okuyup huzunlenmistik. bilmiyorduk donus yolunda kara haberin gelecegini.
ertesi gun cenazesine kostuk acikhava tiyatrosuna. ozlem ile yolda konusamiyorduk. sadece birkac laf ettik. o da eski dostlarinin yalniz birakmiyacagi bir cenaze toreni beklentisiydi. acaba ona o zaman haddini bildirmek isteyenler de gelirmiydi filan. ama tiyatroya gelince anladikki o artik baska bir bedene burunmus. yasarken istedigi gibi kimliksizlesmis, sinifsizlasmisti.
torene 5000 civarinda insan katilmisti. o cehennemi sicaga ragmen binlerce insan nasil aglamistik anlatmasi cok zor. herkes birbirinin omuzunda agliyordu. sarkik biyikli, turbanli, anarsist, kemalist, escinsel, kurt, turk, laz herkes tek bir duyguya agliyordu.
vay be kazim, o kadar ugrasip yapamadigimizi sen yapmistin ya helal olsun sana.
zugasi berepe (denizin cocuklari) ile daglarin cocuklarini nasil kavusturmustun helal olsun.
senin icin cok laf soylendi, cok belgesel yapildi. cok yere ismi verildi. ama inanin konusmasi gereken yakin dostlari, yol arkadaslari hic konusmadilar. Onu onlarin agzindan kimse daha dinlemedi. onlar hep huzunlu durdular, kadere lanet edercesine. onu onlardan bu kadar erken koparttigi icin.
'ah kazım ah
92 yılında Ali ile kurdukları grup Çağdaş Sanat Atölyesi (ÇSA) bünyesindeydi. ÇSA ise kökleri kazlıçeşmeye dolayısıyla deri işçilerine dayanan bir sanat atölyesiydi. ilk çalışmalarına zeytinburnunda başlamışlardı. isimleri henüz Dinmeyen değildi. aynı siyasi çevrenin havasını soluyorduk. klasiktir. her siyasi çevrenin bir sanat çevresi ve buna bağlı müzik, tiyatro grupları olmazsa olmazdı. onlarda bizim olmazsa olmazlarımızdı. grev, direniş ziyaretlerimizde, gecelerimizde mezarbaşı anmalarımızda gözlerimiz onları arardı. arardı aramasına ama onlar kendi kafalarına göre takılırlardı. biz onlardan daha sert, militan marşlar, devrimciliğimizi pekiştirecek parçalar beklerken onlar daha içli, duygusal ve düzenlemesi yerli yerine oturmuş parçalar çalarlardı. en ileri gittikleri parça 'direniş marşı' ve 'kavganın ortasında'yken biz onlardan yeni bir grup yorum çıkışı bekliyorduk.
siyaset sanat çatışması kendimizi en özgün gördüğümüz anlarda bizi her tarafımızdan hançerledi. beyoğluna toplu göç akımında ÇSA'da yolunu tutmuştu. tepkiliydik, öfkeliydik. niye sınıfın içinde değilde barların içinde bir sanat çalışması? kafamız almıyordu. en tepkililerimiz öfkelerini uç noktalara kadar götürmüşlerdi. ali, kazım, gürsel gönül bağlarımız yavaş yavaş kopuyordu. boğaziçi üniversitesindeki bir şenlikten sonra dönerken sahne performansı üzerine konuşurken kazımla o rock yapmak istediğini anlatırken ben ona halkın müziğinden bahsetmeye çalışıyordum. ama ne kadar ilginçtirki evde led zepplin vazgeçilmezimdi.
direne direne albümlerini yaptılar. bizim siyasetin grubununda bir kaseti olmuştu en sonunda. ama yorum, ekin, kutupyıldızının yanında biraz sönük kalmış gibiydi. birde zuğaşi berepe albümü.
velhasıl ayrılık rüzgarları 95-96 yılllarında nice tarlayı yerle yeksan etti. bizde kökümüzden budanmış gibi ne yapacağımızı bilmeden ortada dolanıyorduk. merkez kendinden olmayana tavrını koyuyordu. demir cubuklar kazım'ı, ali'yi, gürsel'i ararken baska bir ali'de bedenlendi.
en son evelsi yıl çok katılmak istediği ama katılamadığı geleneğe ait bir yemeğe telefonla bağlandığında birkaç isim kendisine sayıldığında gülerek 'ooo beni kanser edenlerin hepsi oradaymış' diye dalgasını geçmişti.
ah kazım ah
affet bizi'
sicak mi sicak bir yaz gunu antalyadan tatilden donerken afyon civarinda geldi haberi. 1 hafta kalmistik antalyada. giderken yine gazetede haberini okuyup huzunlenmistik. bilmiyorduk donus yolunda kara haberin gelecegini.
ertesi gun cenazesine kostuk acikhava tiyatrosuna. ozlem ile yolda konusamiyorduk. sadece birkac laf ettik. o da eski dostlarinin yalniz birakmiyacagi bir cenaze toreni beklentisiydi. acaba ona o zaman haddini bildirmek isteyenler de gelirmiydi filan. ama tiyatroya gelince anladikki o artik baska bir bedene burunmus. yasarken istedigi gibi kimliksizlesmis, sinifsizlasmisti.
torene 5000 civarinda insan katilmisti. o cehennemi sicaga ragmen binlerce insan nasil aglamistik anlatmasi cok zor. herkes birbirinin omuzunda agliyordu. sarkik biyikli, turbanli, anarsist, kemalist, escinsel, kurt, turk, laz herkes tek bir duyguya agliyordu.
vay be kazim, o kadar ugrasip yapamadigimizi sen yapmistin ya helal olsun sana.
zugasi berepe (denizin cocuklari) ile daglarin cocuklarini nasil kavusturmustun helal olsun.
senin icin cok laf soylendi, cok belgesel yapildi. cok yere ismi verildi. ama inanin konusmasi gereken yakin dostlari, yol arkadaslari hic konusmadilar. Onu onlarin agzindan kimse daha dinlemedi. onlar hep huzunlu durdular, kadere lanet edercesine. onu onlardan bu kadar erken koparttigi icin.
